Non é que non camiñe, máis xa non son cincuenta minutos, jajaja, e tampoco é que deixara de librepensar, eso nunca!
Máis a vida lévanos e tráenos por derroteiros que se alonxan do teclado, bendito alonxamento.
Sexa como sexa, sempre é simpático recordar e revisar, documentos antigos coma este...¡cómo crecemos!
http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/7511-quero-aprendan-libremente
O bó de vernos uns anos despois é que sí é certo que concordo con case todo o que contaba naqueles anos, máis puntualizo, visto o visto que prefiro o total anonimato, e que as institucións públicas ou privadas nos deixen en paz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario