Non é que non camiñe, máis xa non son cincuenta minutos, jajaja, e tampoco é que deixara de librepensar, eso nunca!
Máis a vida lévanos e tráenos por derroteiros que se alonxan do teclado, bendito alonxamento.
Sexa como sexa, sempre é simpático recordar e revisar, documentos antigos coma este...¡cómo crecemos!
http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/7511-quero-aprendan-libremente
O bó de vernos uns anos despois é que sí é certo que concordo con case todo o que contaba naqueles anos, máis puntualizo, visto o visto que prefiro o total anonimato, e que as institucións públicas ou privadas nos deixen en paz.
Presentación
"Valga este blog para arrancar cincuenta minutos al día para mí. A solas, con mis pensamientos, mientras camino del portal de casa al final del pueblo, y del final del pueblo al portal de casa. Cincuenta minutos exactos, sino me encuentro a alguien conocido y paro para una parrafada.
Siempre me ha gustado caminar, diariamente, pero los derroteros vitales me han empujado a una larga temporada de vehículos a motor. Pero ahora el cuerpo me pide piernas, movimiento, y aire fresco."
Siempre me ha gustado caminar, diariamente, pero los derroteros vitales me han empujado a una larga temporada de vehículos a motor. Pero ahora el cuerpo me pide piernas, movimiento, y aire fresco."